Сумёты шчэ вышай акон,
А промень праб’ецца да шкла,
З аконнага срэбра ікон –
Скупая сляза пацякла.
І рушыцца чысты крышталь.
Я фарбы згусціў “пад вясну”.
Не грае больш белы раяль,
Пад шэры – ніяк не засну…
Плыву недзе ў цёмную даль,
Стэндаль – самы блізкі з сяброў…
І падае вобзем крышталь,
І льецца – зара, нібы кроў.
|
|
